Choroba Cushinga u psa: Czym jest, jak ją rozpoznać i leczyć?

Choroba Cushinga, znana również jako hiperadrenokortycyzm, to jedno z częstszych schorzeń endokrynologicznych u psów. Wynika z nadmiaru kortyzolu, czyli hormonu stresu, produkowanego przez nadnercza. Długotrwały, podwyższony poziom kortyzolu ma poważne konsekwencje dla zdrowia psa i może prowadzić do wielu problemów. Rozpoznanie objawów i wczesna diagnoza są kluczowe, aby zapewnić psu odpowiednie leczenie i poprawić jakość jego życia.

Jakie są przyczyny choroby Cushinga?

Choroba Cushinga może mieć kilka przyczyn, które determinują sposób leczenia:

• Przyczyna przysadkowa (najczęstsza): W ponad 80% przypadków chorobę wywołuje łagodny nowotwór przysadki mózgowej. Guz ten wydziela hormon (ACTH), który stymuluje nadnercza do produkcji nadmiernej ilości kortyzolu.
• Przyczyna nadnerczowa: W około 15-20% przypadków choroba jest spowodowana nowotworem (łagodnym lub złośliwym) na jednym lub obu nadnerczach. Guz ten produkuje kortyzol niezależnie od przysadki.
• Przyczyna jatrogenna: Ten typ choroby Cushinga jest wywołany przez podawanie psu zbyt wysokich dawek leków kortykosteroidowych przez długi czas, na przykład w leczeniu alergii czy chorób autoimmunologicznych.

Objawy: Na co zwrócić uwagę?

Objawy choroby Cushinga pojawiają się stopniowo i mogą być mylone ze zwykłymi oznakami starzenia. Z czasem stają się jednak coraz bardziej widoczne. Najbardziej charakterystyczne to:

• Wzmożone pragnienie i częste oddawanie moczu: Pies pije znacznie więcej wody niż zazwyczaj, co prowadzi do częstszego siusiania, a nawet do nietrzymania moczu.
• Wzrost apetytu: Pies staje się nienasycony i ciągle domaga się jedzenia.
• Zmiany w wyglądzie sierści i skóry: Sierść staje się cienka, matowa, a na brzuchu i bokach może pojawić się symetryczne wyłysienie. Skóra jest cieńsza i łatwiej ulega uszkodzeniom.
• Zwiększenie obwodu brzucha: Brzuch staje się opadający, wyglądający jak „beczułka”. Jest to wynik osłabienia mięśni brzucha i przerostu wątroby.
• Osłabienie mięśni: Pies staje się apatyczny, mniej chętny do zabawy, ma problemy z wchodzeniem po schodach czy skakaniem.
• Sapanie i zadyszka: Nawet przy małym wysiłku pies może sapać.

Diagnostyka choroby Cushinga rozpoczyna się od wizyty u weterynarza, który na podstawie objawów klinicznych i wstępnych badań, takich jak ogólne badanie krwi i moczu, może wysunąć podejrzenie choroby. Kluczowe jest jednak wykonanie specjalistycznych testów hormonalnych, takich jak test hamowania deksametazonem (LDDST), które pozwalają potwierdzić diagnozę. Dodatkowo, badanie USG jamy brzusznej umożliwia ocenę nadnerczy i zlokalizowanie ewentualnych guzów. Leczenie choroby jest długotrwałym procesem, zależnym od jej przyczyny. W przypadku najczęstszej postaci, a także typu nadnerczowego, stosuje się leczenie farmakologiczne, które ma za zadanie obniżyć poziom kortyzolu. Leki te są podawane zazwyczaj przez całe życie psa. Jeśli choroba jest wynikiem guza nadnercza, rozważa się leczenie chirurgiczne. Skutecznie prowadzone leczenie pozwala na kontrolowanie choroby i znacząco poprawia jakość życia psa, umożliwiając mu normalne funkcjonowanie przez wiele lat.

Choroba Cushinga: Które rasy są w grupie ryzyka?

Choroba Cushinga może wystąpić u psów każdej rasy, jednak niektóre z nich są szczególnie predysponowane. Schorzenie to najczęściej diagnozuje się u psów w średnim wieku i starszych, zazwyczaj od 6. roku życia. Najwyższe ryzyko zachorowania odnotowuje się u ras takich jak pudel, jamnik, bokser, beagle, boston terier oraz maltańczyk. Warto jednak zaznaczyć, że rasy te są narażone na postać przysadkową choroby, która występuje najczęściej. Rzadziej, ale jednak, chorobę Cushinga diagnozuje się także u golden retrieverów, labradorów czy owczarków niemieckich.