zpolis

Co to jest kardiomiopatia u kota?

Kardiomiopatia to choroba kardiologiczna, w której zachodzą nieodwracalne zmiany w mięśniu sercowym. Komórki mięśni wiotczeją przez nieregularne ułożenie co negatywnie wpływa na kurczliwość i ich elastyczność. Dochodzi również do zmiany ich kształtu i wielkości. Serce staje się osłabione i ma problemy z pompowaniem krwi. Choroba może dotknąć koty zarówno rasowe jak i te dachowe, lecz istnieją rasy predysponowane do tego schorzenia. 

Co to jest kardiomiopatia przerostowa?

Chorobę można określać też skrótem HCM i występuje najczęściej w stosunku do innych rodzajów kardiomiopatii. Polega na pogrubieniu ściany lewej komory do wewnątrz. Efektem jest zmniejszenie objętości komory, w weterynarii używa się określenia zwężenia światła komory. Przyczyna tego może być również powiększenie lewego przedsionka. 

Co to jest kardiomiopatia rozstrzeniowa?

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) polega na osłabieniu mięśnia sercowego i jego rozszerzenia. Polega na rozszerzeniu się wszystkich przedsionków i komór serca. Powoduje bardzo utrudnioną pracę serca oraz zdolność do pompowania krwi. Choroba ta znacznie częściej występuje u psów niż u kotów. 

Jak diagnozuje się kardiomiopatię?

Zdiagnozować kardiomiopatię u kota można poprzez badanie echokardiologiczne serca. Lekarz ocenia sylwetkę serca, jego komory i przedsionki. Ocenie podlegają również płuca zarówno przy osłuchiwaniu jak i oglądaniu. Aby w stu procentach potwierdzić kardiomiopatię przerostową można wykonać badania krwi, których parametry będą pokazywać ryzyko rozwinięcia się choroby. Najważniejsza rzeczą w przypadku posiadania kota z rasy predysponowanych są profilaktyczne wizyty u lekarza weterynarii oraz badania. 

Jakie są objawy chorób kardiologicznych u kotów?

Do najczęstszych objawów związanych z sercem należy:

• osłabienie
• szybkie męczenie się
• niechęć do ruchu
• omdlenia
• brak apetytu 
• bladość (do zaobserwowania na spojówkach lub opuszkach łap)
• powiększony obrys brzucha

Jak leczyć kardiomiopatię u kota?

Leczenie kardiomiopatii u kota polega na przyjmowanie leków, które poprawiają siłę skurczu mięśnia sercowego. Trzeba pamiętać, że choroba jest niewyleczalna, a lekami możemy spowolnić jej postęp dlatego kluczowe jest wczesne wykrycie choroby.    

Jakie rasy są predysponowane do kardiomiopatii?

Co ciekawe ta choroba jest genetyczna u kotów ras maine coon i ragdoll, co oznacza, że każdy osobnik z mutacją tego genu jest w jakimś stopniu obciążony tą chorobą. Osobniki posiadające ten gen nie mogą być rozmnażane, ale koty, które go nie posiadają mogą mieć potomstwo, u których ten gen będzie występował. Koty dachowe również mogą chorować na to schorzenie, nie są one z tego wykluczone. Innymi rasami są:

• norweski leśny
• brytyjski
• perski
• bengalski
• syjamski
• devon rex
• sfinks
• syberyjski 

Podsumowanie:

Badania profilaktyczne są podstawą aby rozpocząć wczesne leczenie problemu a co za tym idzie wydłużyć życie swojego podopiecznego w komforcie. Jeśli kot pochodzi z hodowli, należy sprawdzić badania rodziców, co niestety nie da nam stuprocentowej gwarancji, że choroba nie wystąpi ale jest mniejsze prawdopodobieństwo. 

Koty mieszańce tzw. dachowe również mogą zostać dotknięte kardiomiopatią, więc regularne wizyty u lekarza weterynarii są podstawą w opiece nad zwierzętami.

Czym jest przetaczanie krwi u zwierząt?

Tak samo jak w medycynie ludzkiej, w weterynarii również praktykuje się transfuzję krwi. Cały proces jest stosunkowo podobny jak w przypadku ludzi, lecz z drobnymi różnicami. Transfuzję przeprowadza się w momencie kiedy hematokryt, czyli procent jaki stanowią krwinki czerwone w krwi, spada dużo poniżej normy. W weterynarii mówi się o granicznej wartości, kiedy wymagane jest przetoczenie. 

Kiedy jest potrzebna transfuzja krwi u psa czy kota?

Podjęcie decyzji o przetaczaniu krwi zawsze należy do lekarza prowadzącego, który zna historię oraz aktualne wyniki badań zwierzęcia. Sytuacje, w których praktykuje się przetaczania jest np. spadek ilości erytrocytów w wyniku choroby odkleszczowej lub zakaźnej, po przebytej ciężkiej operacji chirurgicznej, kiedy w wyniku urazu zostały uszkodzone narządy wewnętrzne. To tylko kilka przykładów gdzie może być konieczność do użycia krwi od dawcy. 

Jak często można przetaczać krew u psa czy kota?

Kluczową kwestią jest tutaj stan kliniczny pacjenta oraz jego wyniki badań. Nie ma określonego limitu czasowego, lecz należy pamiętać, że zawsze jest ryzyko nieprawidłowej reakcji pacjenta na podawaną krew lub preparat krwiopochodny. 

Czy psy i koty mają grupę krwi?

Zarówno psy i koty mają swoje grupy krwi. W weterynarii rozróżnia się aż 13 wariantów grup krwi u psa! U kotów są tylko 3 grupy krwi ale transfuzja jest obciążona większym ryzykiem niepowodzenia. 

Istnieją specjalne banki, które dysponują jednostkami krwi lub preparatami krwiopochodnymi. Ich dostępność jest uzależniona od ilości dawców. Zwierzęta muszą przejść kwalifikację i spełnić odpowiednie normy, aby zostać dawcami krwi. 

Jak wygląda przetaczanie krwi u zwierząt?

Sama procedura jest podobna jak u ludzi. Na początku musi znaleźć się dawca, który spełnia kryteria i może oddać krew. Ta czynność zazwyczaj odbywa się w klinikach przystosowanych do zbiórki krwi lub bezpośrednio w bankach. Gotową jednostkę krwi podłącza się do pacjenta podobnie jak kroplówkę z płynami. Czas trwania transfuzji jest uzależniony od ilości przetaczanej krwi. Zazwyczaj jest to kilkadziesiąt minut a w tym czasie pacjent musi być cały czas monitorowany przez personel kliniki. 

Podsumowanie

Transfuzja krwi jest dużym postępem w medycynie weterynaryjnej i za jej pomocą można uratować zwierzęta z ciężkich stanów. Zawsze należy pamiętać, że istnieje ryzyko z podawaniem krwi od dawcy i organizm może zareagować w nieprawidłowy sposób, jednak przetoczenie czasami może być jedynym wyjściem z danego problemu. Zwierzę po tej czynności wymaga obserwacji w placówce całodobowej oraz monitorowania parametrów krwi jeszcze kilka dni po przetoczeniu.

To wada, polegająca na zmniejszeniu się średnicy tchawicy (w weterynarii używa się pojęcia światła tchawicy). W normalnej sytuacji narząd ma okrągły kształt, który umożliwia przepływ powietrza. Kiedy ulega zaburzeniu np. zwyrodnieniu chrząstek tchawicy, spłaszcza się. Powoduje to gorszą jakość przepływu powietrza do płuc. Choroba ma charakter postępowy, co oznacza, że jeśli nic nie zrobimy z psem, którego dotknął ten problem, stan będzie się pogarszał. 

Jakie są przyczyny zapadalności tchawicy?

Powód powstania schorzenia ma kilka przyczyn. Najczęściej spotykana jest wrodzona wada u psów predysponowanych. Zapadalność może wystąpić w wyniku zwyrodnienia chrząstek tchawicy, a nawet po przebytych infekcjach płuc i oskrzeli. 

Jakie rasy są predysponowane do zapadalności tchawicy?

Mówi się, że schorzenie dotyka w znacznej części psów małych ras, ale większe psy również mogą mieć z tym problem. Do ras predysponowanych zalicza się:

• yorkshire terrier
• chihuahua
• szpic miniaturowy
• jamnik
• mops
• pekińczyk 
• a nawet labrador czy bokser

Jak diagnozuje się problem z tchawicą?

Problem można zdiagnozować poprzez wykonanie zdjęć rentgenowskich. Zwierze musi być do tego odpowiednio ułożone, aby można było dobrze zobaczyć stopień zapadnięcia. Bardziej diagnostyczną metodą jest badanie endoskopowe, przy którym wprowadza się sondę do tchawicy w celu wewnętrznej oceny narządu. 

Jakie są objawy zapadania tchawicy?

Objawy tak jak sama choroba, z czasem będą się nasilać. Do typowych zachowań należy:

• nietolerancja wysiłkowa
• kaszel
• świst oddechowy
• duszność
• chrapanie

Jak leczy się zapadalność tchawicy?

W zależności od stopnia problemu można wykonywać inhalacje z leków wziewnych. Można wykonać również wstawienie stentów, które uniemożliwiają dalszy postęp choroby. Protezy tworzą tzw. rusztowanie dla tchawicy. 

Decyzja co do sposobu leczenia zawsze powinna być podejmowana, mając na uwadzę dobro zwierzęcia. 

Czego trzeba unikać z psem z zapadalnością tchawicy?

Przez utrudniony przepływ powietrza do płuc pies nie powinien się za bardzo ekscytować, ponieważ najpewniej spowoduje to kaszel i trudności ze złapaniem oddechu. Należy unikać wysiłku fizycznego, szczególnie w upalne dni pies powinien przebywać w zacienionym miejscu. Zmiana obroży na szelki jest bardzo ważna, aby nie powodować ucisku na tchawicę. Pies nie powinien przebywać w dusznych pomieszczeniach oraz w obecności osoby palącej. Ponadto, jeśli podopieczny zmaga się z otyłością, należy popracować nad utratą wagi.