zpolis

Właściciele zwierząt często nie zdają sobie sprawy z potencjalnych zagrożeń, jakie niosą ze sobą pasożyty. Wśród nich szczególnie niebezpieczne są te, które mogą wywoływać neurologiczne skutki. Zarażenie pasożytami u psów i kotów może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, w tym do uszkodzeń układu nerwowego, co skutkuje różnorodnymi objawami.

Gdzie pies lub kot może zarazić się pasożytami?

Psy i koty mogą zarażać się pasożytami na wiele sposobów, głównie poprzez kontakt z zanieczyszczonym środowiskiem. Najczęściej dochodzi do tego podczas spacerów w parkach czy na plażach, gdzie zwierzęta mogą zjeść zanieczyszczoną glebę lub trawę. Ważne jest, aby właściciele regularnie sprzątali odchody swoich pupili, aby zminimalizować ryzyko zarażenia, ponieważ obecność odchodów innych zwierząt zwiększa możliwość występowania pasożytów w otoczeniu. Dodatkowo, koty, zwłaszcza te spędzające czas na zewnątrz, mogą mieć kontakt z zakażonymi gryzoniami lub ptakami, co również naraża je na zarażenie. Regularne sprzątanie i nadzorowanie otoczenia są kluczowe dla zdrowia naszych zwierząt.

Najgroźniejsze pasożyty – drogi zarażenia, objawy

Toxocara canis – glista psia, Toxocara cati – glista kocia

Toksokara canis to pasożyt jelitowy należący do rodziny nicieni, który najczęściej występuje u psów. Dorosłe osobniki tego pasożyta żyją w jelitach zwierząt, gdzie składają jaja, które są wydalane z kałem. Jaja te mogą przetrwać w środowisku przez długi czas, stanowiąc źródło zakażenia dla innych psów oraz, w szczególności, dla szczeniąt.

Jak dochodzi do zarażenia?

Do zarażenia może dojść już w życiu płodowym drogą śródmaciczną (głównie psy) a także po porodzie z mlekiem matki (psy i koty). Do zarażenia tym pasożytem najczęściej dochodzi przez spożycie jaj obecnych w zanieczyszczonym środowisku, na przykład w glebie, piasku lub na trawie, gdzie odchody zarażonych psów mogą pozostawać przez długi czas. 

Czas potrzebny od momentu zjedzenia jaj pasożyta do wykształcenia się larw zazwyczaj wynosi od 2 do 4 tygodni, w zależności od gatunku pasożyta i warunków środowiskowych. W przypadku glisty psiej (Toksokara canis) jaja, które są połykane, mogą przekształcać się w larwy w ciągu około 2-3 tygodni w organizmie żywiciela. Z kolei w przypadku glisty kociej (Toxocara cati) czas ten może wynosić do 4-8 tygodni.

Jakie objawy występują po zarażeniu pasożytem u psów i kotów?

Objawy w przypadku Toksokarozy mogą obejmować drgawki, problemy z równowagą, osłabienie oraz zaburzenia zachowania, co wskazuje na wpływ pasożyta na układ nerwowy. Lekarze weterynarii  mogą zalecić diagnostykę, w tym badania kału, aby potwierdzić obecność pasożytów. Leczenie zarażenia zwykle obejmuje stosowanie leków przeciwpasożytniczych, które eliminują Toksokarę z organizmu. W przypadku wystąpienia objawów neurologicznych, weterynarz może również przepisać leki wspomagające, takie jak leki przeciwdrgawkowe, aby zminimalizować skutki uszkodzenia układu nerwowego i przywrócić zwierzęciu zdrowie.

Neospora caninum

Jak dochodzi do zarażenia?

Neospora caninum to pasożyt, który należy do grupy pierwotniaków. Jest głównie odpowiedzialny za choroby psów, szczególnie szczeniąt, a także jest istotnym czynnikiem w gospodarstwach hodowlanych, wywołującym problemy wśród bydła. 

Zarażenie najczęściej następuje poprzez spożycie mięsa, które zawiera zarażone pierwotniaki, a także może odbywać się drogą przezłożyskową lub podczas karmienia mlekiem. Choć neosporoza może występować u zwierząt w każdym wieku, najwięcej przypadków odnotowuje się u szczeniąt w wieku od 3 do 5 tygodni, u których choroba przebiega dość ostry. W starszych psach neosporoza przyjmuje formę przewlekłą.

Jakie objawy występują po zarażeniu?

Na początku choroba przebiega bezobjawowo. Okres prepatentny trwa do 2 tygodni, w trakcie którego pierwotniaki rozmnażają się przede wszystkim w płucach, wątrobie, trzustce, mięśniu sercowym oraz rdzeniu kręgowym. Dopiero po osiągnięciu dojrzałości i wystąpieniu stanu zapalnego w nerwach i mięśniach, a także martwicy tkanek, mogą pojawić się zauważalne objawy.

U szczeniąt objawy mogą obejmować niedowład lub paraliż tylnych kończyn, który może promieniować na przednie łapy, rozległy zanik mięśni oraz sztywność kończyn, co ogranicza ruchomość pupila. U szczeniąt mogą również występować trudności w połykaniu, biegunka oraz duszności.

U dorosłych psów możliwe są zaburzenia świadomości, hipermetria, ataksja, drżenie zamiarowe, deficyty nerwów czaszkowych, nierówne źrenice, niedowład kończyn, ból szyi oraz napady padaczkowe.

Dirofilaria immitis

Jak dochodzi do zarażenia?

Dirofilaria immitis, znana jako nicień sercowy, to pasożyt, który zaraża głównie psy, ale również koty, chociaż u tych drugich występuje rzadziej. Do zarażenia dochodzi głównie poprzez ukąszenia przez zakażone komary, które są żywicielami pośrednimi i wprowadzają larwy pasożyta do krwiobiegu zwierzęcia. Po zarażeniu, larwy migrują do serca oraz dużych naczyń krwionośnych, gdzie mogą się rozwijać przez 6-9 miesięcy, stając się dorosłymi robakami.

Jaki objawy występują po zarażeniu?

Po zarażeniu pasożytem Dirofilaria immitis, objawy u zwierząt mogą być różnorodne i rozwijać się w zależności od ciężkości infekcji oraz długości czasu, przez jaki pasożyt osiedlił się w organizmie. Choć większość objawów skupia się na układzie sercowo-naczyniowym, mogą również wystąpić istotne objawy neurologiczne takie jak

1. Drgawki, które są wynikiem uszkodzenia mózgu lub niedostatecznego dopływu krwi do tego obszaru, spowodowanego obecnością pasożytów.
2.  Zakażenie może prowadzić do problemów z koordynacją ruchową, co skutkuje upadkami lub trudnościami w poruszaniu się. Zwierzęta mogą wykazywać osłabienie tylnych lub przednich kończyn, co z kolei wpływa na ich zdolność do wykonywania codziennych czynności.
3. Niektóre psy mogą stać się apatyczne, mniej aktywne lub wykazywać oznaki dezorientacji, co może sugerować uszkodzenie układu nerwowego.

Profilaktyka zakażeń pasożytami u psów i kotów

Profilaktyka zakażeń pasożytami jest kluczowym elementem dbania o zdrowie naszych czworonożnych przyjaciół. Odpowiednie środki zapobiegawcze pomagają nie tylko w eliminacji już istniejących pasożytów, ale także w ochronie przed ich przyszłym wystąpieniem. 

1. Stosowanie preparatów przeciwpasożytniczych: Na rynku dostępne są różnorodne preparaty, takie jak krople, tabletki czy obroże, które chronią przed rzadziej i często występującymi pasożytami, takimi jak pchły, kleszcze, czy nicienie. Należy stosować je zgodnie z zaleceniami weterynarza oraz dostosować do indywidualnych potrzeb zwierzęcia.
2. Kontrola środowiska: Zachęcanie do sprzątania po zwierzęciu podczas spacerów jest kluczowym elementem zapobiegania zakażeniu pasożytami takim jak Toksokara, które rozwijają się w odchodach. Regularne sprzątanie ogrodu i kontrola otoczenia pomogą zminimalizować ryzyko wystąpienia pasożytów w najbliższym otoczeniu zwierząt.
3. Unikaj kontaktu z dzikimi zwierzętami: Psy i koty powinny być ograniczone w kontakcie z dzikimi zwierzętami, które mogą być nosicielami różnych pasożytów. 
4. Higiena: Utrzymanie czystości w miejscach, gdzie zwierzęta przebywają, jest ważne w zapobieganiu rozprzestrzenieniu się pasożytów. Regularne mycie legowisk, zabawek oraz akcesoriów zwierzęcych pomoże zmniejszyć ryzyko zarażenia.
5. Regularne wizyty u weterynarza: Systematyczne wizyty u weterynarza, w tym badania kontrolne kału oraz konsultacje dotyczące profilaktyki, umożliwiają bieżące monitorowanie zdrowia zwierzęcia oraz wczesne wykrywanie ewentualnych problemów zdrowotnych, w tym zarażeń pasożytniczych.

Podsumowanie

Zarażenia pasożytami, takie jak Toksokara canis, Neospora caninum czy Dirofilaria immitis, mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych u psów i kotów, w tym do objawów neurologicznych. W naszej Klinice Weterynaryjnej Zviropolis posiadamy specjalistów neurologii, którzy mogą pomóc w diagnozowaniu problemów zdrowotnych związanych z pasożytami oraz wdrożyć odpowiednie leczenie. Pamiętajmy, że troszcząc się o zdrowie naszych pupili, dbamy również o własne bezpieczeństwo, chroniąc się przed ewentualnymi zarażeniami. Dbanie o profilaktykę i zdrowie zwierząt to klucz do ich długiego i szczęśliwego życia, a także do naszego zadowolenia i bezpieczeństwa.

Wprowadzenie

Kot singapurski to jedna z najmniejszych ras kotów na świecie, znany nie tylko ze swojego wyjątkowego wyglądu, ale także z łagodnego i towarzyskiego charakteru. Rasa ta, pomimo swoich niewielkich rozmiarów, zyskała uznanie wśród miłośników kotów na całym świecie.

Pochodzenie

Rasa ma swoje korzenie w Singapurze, gdzie jego historia sięga lat 70. XX wieku, kiedy to zaczęto dostrzegać jego unikalny wygląd i przyjacielskie usposobienie. Rasa ta prawdopodobnie powstała z naturalnej krzyżówki lokalnych kotów, a jej rozwój został zapoczątkowany w latach 80. XX wieku przez hodowców w Stanach Zjednoczonych, takich jak Margaret E. E. Tully. W 1988 roku kot singapurski został oficjalnie uznany przez Cat Fanciers’ Association, co przyczyniło się do jego popularności na całym świecie. Dziś koty te są cenione za swoje niewielkie rozmiary, elegancki wygląd oraz towarzyskie usposobienie.

Wygląd kota singapurskiego

Kot singapurski to jedna z najmniejszych ras kotów, o smukłej, eleganckiej sylwetce. Dorosłe osobniki ważą zazwyczaj od 2 do 3,5 kg. Ich głowa jest okrągła z lekko wypukłym czołem, a duże, szeroko rozstawione uszy mają zaokrąglone końcówki. Oczy kota singapurskiego są intensywnego, złotego koloru, co dodaje im wyrazistości.

Sierść jest krótka, gęsta i jedwabista w dotyku, a jej kolor to najczęściej odcień beżu lub złota, często z ciemniejszymi akcentami. Charakterystyczne dla rasy są również niewielkie plamki na ciele, które nadają jej oryginalności.

Jakimi towarzyszami są koty singapurskie?

Koty singapurskie są niezwykle towarzyskie i przyjacielskie. Są znane ze swojej otwartości na ludzi i inne zwierzęta, co czyni je idealnymi towarzyszami do życia. Uwielbiają być w centrum uwagi i są bardzo wrażliwe na emocje swoich opiekunów. Ich inteligencja sprawia, że są łatwe w szkoleniu, a także potrafią rozwiązywać proste zagadki, co sprawia, że często są aktywne i ciekawe świata.

Zachowanie kotów singapurskich można określić jako żywe i zabawne. Są to zwierzęta o dużej energii, które potrzebują stymulacji zarówno umysłowej, jak i fizycznej. Uwielbiają zabawy interaktywne oraz wspinaczkę, a także chętnie towarzyszą swoim opiekunom w codziennych czynnościach. Koty te są zazwyczaj lojalne i potrafią zawiązywać silne więzi z członkami rodziny.

Jak pielęgnować singapura?

Pielęgnacja kota singapurskiego jest stosunkowo prosta, głównie ze względu na ich krótką sierść. 

1. Szczotkowanie: Regularne szczotkowanie (1-2 razy w tygodniu) pomaga usunąć martwe włosy i zminimalizować utratę sierści. Dodatkowo, ten proces pozwala na zbadanie skóry kota pod kątem niechcianych pasożytów lub problemów skórnych.
2. Higiena: Regularne kontrole uszu i zębów są istotne. Usuwanie zanieczyszczeń z uszu oraz dbanie o uzębienie kotów poprzez szczotkowanie zębów lub podawanie specjalnych przysmaków dentystycznych pomagają utrzymać zdrowie jamy ustnej.
3. Kąpiele: Koty singapurskie nie wymagają częstych kąpieli, chyba że zajdzie taka potrzeba (np. z powodu zabrudzenia). W przeciwnym razie, ich pielęgnacja polega głównie na regularnym czyszczeniu.
4. Aktywność fizyczna: Zapewnienie odpowiedniej dawki aktywności poprzez różnorodne zabawki oraz możliwości do wspinaczki jest niezbędne dla utrzymania zdrowia i dobrej kondycji kota.
5. Wizyty u weterynarza: Regularne kontrolne wizyty u weterynarza są kluczowe dla zapewnienia zdrowia kota, w tym szczepień i oceny stanu zdrowia.

Aspekty zdrowotne rasy

Koty singapurskie, pomimo swojego uroku i energii, mogą być narażone na kilka specyficznych problemów zdrowotnych, które warto znać. Najczęstszym schorzeniem jest kardiomiopatia przerostowa (HCM), która prowadzi do przerostu mięśnia sercowego, zwiększając ryzyko niewydolności serca. Ponadto, rasy te mogą doświadczać problemów z układem moczowym, takich jak zapalenie pęcherza moczowego i tworzenie kamieni moczowych, co objawia się częstym odwiedzaniem kuwety oraz dyskomfortem podczas oddawania moczu. Problemy stomatologiczne, w tym choroby dziąseł i zębów, są również powszechne, co wymaga regularnej higieny jamy ustnej. Ponadto, koty singapurskie mogą mieć skłonność do otyłości, co może prowadzić do wielu zdrowotnych komplikacji, oraz w niektórych przypadkach mogą cierpieć na genetyczne wady wzroku. Dlatego ważne jest, aby właściciele kotów tej rasy regularnie konsultowali się z weterynarzem oraz dbali o ich zdrowie poprzez właściwą dietę i pielęgnację.

Podsumowanie

Kot singapurski to urocza rasa łącząca w sobie niewielkie rozmiary z dużym sercem. Jego towarzyskość, inteligencja oraz niezwykły wygląd czynią go idealnym towarzyszem dla osób aktywnych i kochających zwierzęta. Jak każda rasa, singapurski kot potrzebuje odpowiedniej opieki, ale z pewnością wynagrodzi swojego opiekuna niezapomnianą przyjaźnią i oddaniem.

Choroby neurologiczne u psów stanowią poważne wyzwanie dla zdrowia czworonogów, wpływając na ich zdolność do poruszania się i jakość życia. Układ nerwowy odpowiada za koordynację ruchów, równowagę oraz reakcje na bodźce; problemy w tej dziedzinie mogą prowadzić do zauważalnych trudności w chodzeniu i zachowaniu. Właściciele powinni być czujni na pierwsze objawy, które mogą wskazywać na wystąpienie schorzeń neurologicznych, ponieważ ich wczesne rozpoznanie jest kluczowe dla skutecznego leczenia.

Jakie objawy mogą występować w początkowych etapach choroby?

Pierwsze objawy, które powinny skłonić właścicieli do wizyty u weterynarza i mogą wskazywać na neurologiczne problemy wpływające na zdolność chodzenia u psów:

1. Niestabilność w chodzeniu: Trudności w utrzymaniu równowagi, chwianie się lub drżenie kończyn podczas poruszania się.
2. Nadmierna sztywność: Sztywność w szyi lub plecach, prowadząca do trudności w poruszaniu się, np. kłopoty z wstawaniem.
3. Wydawanie nietypowych dźwięków: Sapanie, skomlenie lub wycie w reakcji na ruch czy dotyk, co może sugerować ból.
4. Zmiany w zachowaniu: Apatia, osłabienie aktywności, unikanie zabawy czy spacerów, co może być sygnałem bólu lub dyskomfortu.
5. Trudności z kontrolowaniem ruchów: Mimikryczne ruchy ciała, takie jak niezgrabne skakanie, potykanie się lub niemożność wykonywania normalnych czynności (np. wchodzenie po schodach).
6. Utrata siły w kończynach: Osłabienie tylnych kończyn, które może objawiać się trudnościami w poruszaniu się lub podnoszeniu się.
7. Zmiany w postawie: Nienaturalne ustawienie ciała, opadanie głowy, a także trudności ze zmianą pozycji.
8. Teoretyczne objawy neurologiczne: Drgawki, niezrozumiałe reaktywności, czy zmiany w percepcji bodźców (np. nadwrażliwość na dźwięki czy dotyk).

Najczęstsze choroby neurologiczne wpływające na zdolność chodzenia

Choroba krążka międzykręgowego (IVDD)

Choroba krążka międzykręgowego (IVDD) to schorzenie, które polega na uszkodzeniu dysków międzykręgowych, które stanowią amortyzatory pomiędzy kręgami kręgosłupa. W wyniku zwyrodnienia lub urazu dyski mogą ulegać uwypukleniu lub przesunięciu, co powoduje ucisk na rdzeń kręgowy i nerwy, prowadząc do bólu oraz zaburzeń neurologicznych. IVDD częściej występuje u małych ras psów, takich jak dachshundy, beagle czy chihuahuy.

Pierwsze objawy IVDD mogą obejmować nagły ból pleców, sztywność, trudności w poruszaniu się, a także zmiany w postawie, takie jak niechęć do skakania czy wchodzenia po schodach. W miarę postępu choroby pies może doświadczać osłabienia, drętwienia kończyn oraz nawet całkowitego paraliżu, co jest wynikiem coraz większego ucisku na rdzeń kręgowy.

Choroba może przebiegać w różnych formach, od łagodnych objawów, które można leczyć zachowawczo, do ciężkich przypadków wymagających interwencji chirurgicznej. Wczesna diagnoza i odpowiednie leczenie są kluczowe dla zminimalizowania uszkodzeń i przywrócenia funkcji ruchowych. 

Choroby zwyrodnieniowe układu nerwowego u psów

Choroby zwyrodnieniowe układu nerwowego u psów to grupa schorzeń charakteryzujących się postępującym uszkodzeniem komórek nerwowych, co prowadzi do osłabienia siły mięśniowej i problemów z koordynacją ruchową. Przykładami takich chorób są stwardnienie boczne zanikowe (ALS), neuropatie oraz różne formy ataksji. Przyczyny tych schorzeń mogą być różnorodne, obejmując czynniki genetyczne, procesy autoimmunologiczne, niewłaściwe odżywienie oraz wiek.

Pierwsze objawy zwyrodnieniowych chorób neurologicznych mogą obejmować osłabienie kończyn, trudności w utrzymaniu równowagi, a także zmiany w zachowaniu, takie jak apatia czy niechęć do aktywności fizycznej. W miarę postępu choroby, psy mogą borykać się z poważniejszymi problemami z chodem, co znacznie wpływa na jakość ich życia i zdolność do codziennych aktywności. Diagnoza opiera się na badaniach neurologicznych oraz diagnostyce obrazowej, takich jak tomografia komputerowa czy rezonans magnetyczny.

Dyskinezja

Dyskinezja u psów to zaburzenie ruchowe charakteryzujące się mimowolnymi, nieprawidłowymi ruchami ciała, które mogą obejmować drżenie, skręcanie oraz niekontrolowane ruchy kończyn. Objawy  mogą  różnić się w zależności od nasilenia schorzenia, ale często obejmują trudności w poruszaniu się, chwianie się, a także niezdolność do wykonywania płynnych, zamierzonych ruchów. Zmiany te mogą prowadzić do znacznego dyskomfortu i ograniczeń w codziennych aktywnościach psa.

Dyskinezja jest często wynikiem uszkodzeń w ośrodkowym układzie nerwowym, które mogą być spowodowane  czynnikami, takimi jak choroby metaboliczne, toksyczne substancje, genetyka, infekcje wirusowe lub zapalne, a także urazy głowy. W niektórych przypadkach przyczyny  mogą pozostawać nieznane.

Leczenie zależy od jej podłoża i może obejmować leki przepisane przez weterynarza, które mają na celu łagodzenie objawów oraz poprawę funkcji ruchowych. W zależności od przyczyny wskazana może być rehabilitacja, która może pomóc w poprawie koordynacji i siły mięśniowej. 

Zespoły wiotko-rdzeniowe

Zespoły wiotko-rdzeniowe to grupa schorzeń neurologicznych, które charakteryzują się osłabieniem mięśniowym oraz niestabilnością ruchową u psów. Psy dotknięte tymi zespołami mogą wykazywać objawy takie jak trudności w poruszaniu się, chwianie się, osłabienie kończyn tylnych, a w bardziej zaawansowanych przypadkach – całkowity paraliż. Zwierzęta mogą również prezentować patologiczne reakcje przy dotyku, a ich postawa może być nienaturalna z powodu osłabienia mięśniowego.

Zespoły wiotko-rdzeniowe mogą mieć różne przyczyny – w tym genetyczne predyspozycje, infekcje wirusowe (takie jak wirus zapalenia mózgu), choroby metaboliczne oraz urazy. Leczenie zespołów wiotko-rdzeniowych jest zazwyczaj kompleksowe i obejmuje stosowanie leków przeciwzapalnych, rehabilitację oraz leki wspomagające, które mają na celu złagodzenie objawów i poprawę jakości życia zwierzęcia. W niektórych przypadkach, interwencja chirurgiczna może być konieczna, zwłaszcza jeśli przyczyną problemów są nieprawidłowości anatomiczne

Jak zapobiegać chorobom neurologicznym u psów, które mogą wpływać na problemy w poruszaniu się?

Wiele schorzeń neurologicznych u psów ma podłoże genetyczne, co sprawia, że całkowite zapobieganie im jest trudne. Jednak istnieją działania profilaktyczne, które mogą znacząco obniżyć ryzyko wystąpienia problemów z chodzeniem. Fundamentem jest regularne przeprowadzanie badań weterynaryjnych, które pozwalają na wczesne wykrywanie potencjalnych problemów zdrowotnych. Właściwa dieta czworonoga jest również kluczowa; warto rozważyć wprowadzenie suplementacji dostosowanej do indywidualnych potrzeb psa, o co można zapytać lekarza weterynarii.

Kolejnym ważnym aspektem jest zapobieganie urazom głowy, co wiąże się z ostrożnością podczas skoków z dużych wysokości oraz kontrolowaniem biegu na smyczy. Dbanie o bezpieczeństwo podczas aktywności fizycznej oraz odpowiednie szkolenie i socjalizacja pupila mają istotne znaczenie w minimalizowaniu ryzyka. Dobrą praktyką jest także wdrożenie profilaktyki przeciwpasożytniczej, aby zapobiec infekcjom mogącym wpływać na układ nerwowy psa.

Podsumowanie

Troska o zdrowie neurologiczne psów jest kluczowa dla ich zdolności do poruszania się i ogólnego dobrostanu. Regularne wizyty u weterynarza, odpowiednia dieta z suplementami, profilaktyka przeciwpasożytnicza oraz ochrona przed urazami głowy pomagają w minimalizowaniu ryzyka schorzeń neurologicznych. Promowanie bezpiecznej aktywności fizycznej oraz właściwe szkolenie i socjalizacja są niezbędne dla zapewnienia lepszego zdrowia i jakości życia naszych czworonogów.