zpolis

Gorączka u psa jest sygnałem, że jego organizm walczy z chorobą lub stanem zapalnym. Podobnie jak u ludzi, podwyższona temperatura ciała jest naturalną reakcją obronną układu odpornościowego. Kluczowe jest jednak, aby wiedzieć, jak ją rozpoznać, zmierzyć i jak postępować, aby nie zaszkodzić pupilowi.

Jakie są objawy gorączki?

Normalna temperatura ciała psa waha się w przedziale od 37,5°C do 39,0°C. Wartości powyżej 39,5°C uznaje się za gorączkę. Pamiętaj, że czułość dłoni na nosie psa nie jest wiarygodną metodą pomiaru! Zamiast tego, zwróć uwagę na inne, bardziej konkretne objawy:

• Apatia i osłabienie: Pies jest ospały, niechętny do zabawy, a nawet do wstawania.
• Utrata apetytu: Odmawia jedzenia, nawet ulubionych smakołyków.
• Drżenie i dreszcze: Mogą być mylone z zimnem, ale są sygnałem, że organizm walczy.
• Ciepłe uszy i pysk: Uszy psa mogą być gorące w dotyku, a jego pysk suchy i ciepły.
• Przyspieszony oddech: Pies może szybciej i płycej oddychać niż zwykle.

Jak zmierzyć temperaturę?

Najbardziej wiarygodną metodą jest pomiar termometrem doodbytniczym. Idealnie nadaje się do tego elastyczny, cyfrowy termometr weterynaryjny lub zwykły termometr z apteki.

1. Posadź psa lub poproś kogoś o pomoc w jego przytrzymaniu, aby czuł się bezpiecznie.
2. Nasmaruj końcówkę termometru wazeliną lub oliwą, aby ułatwić wprowadzenie.
3. Delikatnie unieś ogon psa i ostrożnie wsuń termometr do odbytu na głębokość około 2-3 cm.
4. Poczekaj, aż termometr wyda sygnał dźwiękowy.

Najczęstsze przyczyny gorączki

Gorączka nie jest chorobą, a jedynie jej objawem, który może mieć wiele przyczyn. Najczęściej jest sygnałem, że organizm psa walczy z infekcją, wywołaną na przykład przez wirusy (takie jak nosówka czy parwowiroza), bakterie (jak w przypadku boreliozy przenoszonej przez kleszcze) czy grzyby. Może również wskazywać na stany zapalne wewnątrz organizmu, np. w płucach, stawach czy trzustce. Inne, rzadziej spotykane przyczyny to reakcje na niektóre leki lub gorączka po urazie czy zabiegu chirurgicznym, kiedy układ odpornościowy jest aktywowany. Co ciekawe, nawet silny stres u psa może prowadzić do tymczasowego wzrostu temperatury ciała. Zawsze należy pamiętać, że podwyższona temperatura to sygnał alarmowy, który wymaga konsultacji z lekarzem weterynarii, aby zidentyfikować i usunąć jego pierwotną przyczynę.

Jak reagować?

Jeśli podejrzewasz u psa gorączkę, najważniejsze jest, aby zachować spokój i nie podawać mu leków przeznaczonych dla ludzi, takich jak ibuprofen czy paracetamol. Są one silnie toksyczne dla psów i mogą spowodować poważne uszkodzenie narządów, a nawet śmierć. Zamiast tego, zmierz temperaturę psa, najlepiej termometrem doodbytniczym. Jeśli wynik przekracza 39,5°C, koniecznie skontaktuj się z weterynarzem. Zapewnij psu spokój, ogranicz jego aktywność i zadbaj o stały dostęp do świeżej wody. Lekarz weterynarii, po zbadaniu psa, ustali pierwotną przyczynę gorączki i wdroży odpowiednie leczenie. Pamiętaj, że leczenie samej gorączki, bez zdiagnozowania i usunięcia jej źródła, jest bezskuteczne.

Szczepienia są jednym z najważniejszych elementów dbania o zdrowie psa. Chronią go przed wieloma śmiertelnymi chorobami zakaźnymi. Sam zabieg to jednak nie wszystko – kluczowa jest odpowiednia profilaktyka poszczepienna, która zapewnia, że szczepionka zadziała prawidłowo, a pies będzie czuł się dobrze po zastrzyku.

Czym jest profilaktyka poszczepienna?

Profilaktyka poszczepienna to szereg działań, które mają na celu minimalizację ryzyka wystąpienia działań niepożądanych po szczepieniu i zapewnienie maksymalnej skuteczności podanej szczepionki. To postępowanie jest szczególnie ważne w pierwszych dniach po wizycie w gabinecie weterynaryjnym.

Co robić po szczepieniu?

1. Obserwacja zwierzęcia: Właściciel powinien uważnie obserwować psa w ciągu 24-48 godzin po szczepieniu. W tym czasie normalne są łagodne reakcje, takie jak apatia, senność, lekka gorączka czy spadek apetytu. W miejscu iniekcji może pojawić się niewielki obrzęk lub bolesność. Te objawy zazwyczaj ustępują samoistnie. Jeśli jednak wystąpią poważniejsze reakcje, takie jak silne wymioty, biegunka, obrzęk pyska lub problemy z oddychaniem, należy natychmiast skontaktować się z weterynarzem.
2. Odpoczynek: Po szczepieniu organizm psa pracuje, aby wytworzyć przeciwciała. W tym czasie zwierzę potrzebuje spokoju i odpoczynku. Należy unikać intensywnej aktywności fizycznej, długich spacerów, treningów czy zabaw z innymi psami. Nadmierny wysiłek może osłabić organizm i zmniejszyć skuteczność szczepionki.
3. Dieta: W pierwszych godzinach po szczepieniu można podać psu mniejszą porcję karmy, aby uniknąć problemów żołądkowych. Woda powinna być zawsze dostępna.

Dlaczego unikać kontaktu z innymi psami?

To jedna z najważniejszych zasad, zwłaszcza w przypadku szczeniąt, które są dopiero na początku cyklu szczepień.

• Brak pełnej odporności: Szczepionka nie działa natychmiast. Na wytworzenie pełnej odporności organizm potrzebuje kilku, a nawet kilkunastu dni. Co więcej, w przypadku szczeniąt cykl szczepień składa się z kilku dawek podawanych w odstępach. Pełna ochrona pojawia się dopiero po podaniu ostatniej dawki. W tym czasie szczeniak jest wciąż narażony na infekcje.
• Ryzyko zakażenia: Kontakt z innymi psami, zwłaszcza tymi, których status zdrowotny nie jest znany, stanowi ogromne ryzyko zakażenia chorobami, na które szczeniak nie jest jeszcze w pełni uodporniony. Może to prowadzić do rozwoju poważnej choroby, nawet jeśli zwierzę jest już częściowo zaszczepione.

Unikanie kontaktu z innymi psami dotyczy zarówno spacerów w miejscach publicznych, jak i zabaw w psich parkach. W okresie poszczepiennym szczeniak powinien mieć kontakt jedynie z domownikami i psami w pełni zaszczepionymi, których status zdrowotny jest pewny.

Pamiętaj o profilaktyce wewnętrznej

Szczepienie to tylko jeden z elementów profilaktyki zdrowotnej. Przed każdą dawką szczepionki, weterynarz sprawdzi, czy pies jest odrobaczony i zabezpieczony przeciwko pchłom i kleszczom. Pamiętaj, aby regularnie wykonywać te zabiegi w domu. Obecność pasożytów osłabia układ odpornościowy psa, co może znacząco obniżyć skuteczność szczepienia. Niewłaściwa profilaktyka przeciwpasożytnicza jest często powodem odroczenia szczepienia.

Odpowiedzialne podejście do szczepień i profilaktyki poszczepiennej to najlepsza inwestycja w zdrowie i bezpieczeństwo Twojego psa.

Otyłość to jedno z najczęstszych schorzeń, z jakimi borykają się koty domowe. Chociaż nadmiarowe kilogramy mogą wydawać się niegroźne, są one cichym wrogiem, prowadzącym do wielu poważnych problemów zdrowotnych. Rozpoznanie otyłości, zrozumienie jej przyczyn i wdrożenie odpowiedniego leczenia to klucz do zapewnienia Twojemu kotu długiego i zdrowego życia.

Przyczyny otyłości

Otyłość u kotów to problem wynikający głównie z nadmiaru kalorii w diecie. Wiele kotów z nadwagą jest po prostu przekarmianych – ich właściciele, często nieświadomie, podają zbyt duże porcje karmy lub dokarmiają je resztkami ze stołu. Równie ważnym czynnikiem jest brak aktywności fizycznej, szczególnie u kotów niewychodzących. Zbyt mało ruchu sprawia, że zwierzę nie spala wystarczającej ilości kalorii, co prowadzi do gromadzenia się tkanki tłuszczowej. Dodatkowo, po kastracji metabolizm kota spowalnia, a jeśli nie dostosuje się diety, przyrost wagi jest niemal pewny. Predyspozycje do otyłości zależą także od wieku (starsze koty są mniej aktywne) oraz rasy – niektóre, jak brytyjskie koty krótkowłose, mają naturalną tendencję do tycia. W rzadkich przypadkach nadwaga może być również objawem innych schorzeń, takich jak cukrzyca czy niedoczynność tarczycy.

Zagrożenia związane z otyłością

Nadwaga u kota to nie tylko problem estetyczny. Prowadzi ona do szeregu poważnych chorób, które skracają życie zwierzęcia i obniżają jego jakość:

• Cukrzyca: Otyłość jest głównym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy u kotów.
• Choroby układu moczowego: Nadwaga zwiększa ryzyko tworzenia się kamieni moczowych, prowadząc do schorzeń takich jak kamica pęcherza.
• Zaburzenia ortopedyczne: Nadmiarowe kilogramy obciążają stawy i kręgosłup, co może prowadzić do zapalenia stawów, bólu i problemów z poruszaniem się.
• Choroby wątroby: U otyłych kotów istnieje ryzyko rozwoju stłuszczenia wątroby (lipidosis hepatic), które jest stanem zagrażającym życiu.
• Problemy z higieną: Nadwaga utrudnia kotu prawidłowe mycie się, co może prowadzić do problemów skórnych i matowienia sierści.

Jak leczyć otyłość?

Leczenie otyłości zawsze powinno odbywać się pod kontrolą weterynarza. Nie należy nigdy drastycznie zmniejszać porcji karmy bez konsultacji, ponieważ może to doprowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

• Zmiana diety: Weterynarz najprawdopodobniej zaleci specjalistyczną karmę odchudzającą, która jest niskokaloryczna, ale bogata w białko i błonnik, co zapewnia uczucie sytości. Ważne jest precyzyjne odmierzanie porcji za pomocą wagi kuchennej.
• Zwiększenie aktywności: Zachęcaj kota do ruchu poprzez regularną zabawę. Używaj interaktywnych zabawek, wskaźników laserowych czy piórek na wędce, które pobudzą jego instynkt łowiecki. Możesz też ukrywać porcje karmy w różnych miejscach w domu, aby zachęcić kota do „polowania” na jedzenie.

Wiek i rasa a otyłość

Na otyłość szczególnie narażone są koty w średnim wieku, od 5. do 12. roku życia. Ich metabolizm zwalnia, a jednocześnie mają tendencję do mniejszej aktywności. Młode, rosnące kocięta i bardzo stare koty rzadziej cierpią na nadwagę.

Warto pamiętać, że niektóre rasy mają genetyczne predyspozycje do tycia. Do kotów o zwiększonym ryzyku otyłości należą między innymi:

• Kot Brytyjski Krótkowłosy: Ze względu na swoją krępą budowę i spokojne usposobienie, rasa ta łatwo przybiera na wadze, jeśli nie zapewni się jej odpowiedniej diety i aktywności.
• Kot Maine Coon: To duża rasa, która również ma tendencję do tycia, zwłaszcza w okresie dorastania.
• Kot Perski: Ze względu na niski poziom aktywności i skłonność do leniuchowania, persy często borykają się z nadwagą.
• Kot Ragdoll: Podobnie jak brytyjskie koty, ragdolle są spokojne i uwielbiają wylegiwać się, co zwiększa ryzyko otyłości.

Kastracja a zmiana metabolizmu

Tak, zarówno kocury, jak i kotki po kastracji mają znacznie większą skłonność do tycia. Jest to jeden z najczęstszych problemów, z którymi zmagają się właściciele wykastrowanych zwierząt. Po zabiegu w ich organizmie zachodzą zmiany hormonalne, które prowadzą do spowolnienia metabolizmu. Oznacza to, że zwierzę potrzebuje mniej kalorii, aby utrzymać swoją wagę. Dodatkowo, wiele kotów po kastracji staje się spokojniejszych, mniej aktywnych i skorych do ruchu, co sprzyja przybieraniu na wadze. Dlatego kluczowe jest, aby po zabiegu odpowiednio dostosować dietę, na przykład przechodząc na specjalistyczną karmę, która ma niższą zawartość kalorii, a jednocześnie zapewnić kotu więcej zabawy i aktywności fizycznej.

Profilaktyka: Lepiej zapobiegać niż leczyć

Zapobieganie otyłości jest o wiele łatwiejsze niż jej leczenie.

• Regularne ważenie: Waż kota co kilka miesięcy, zwłaszcza po kastracji, aby kontrolować jego wagę.
• Odpowiednie żywienie: Wybieraj wysokiej jakości karmy, dostosowane do wieku, rasy i poziomu aktywności Twojego kota.
• Aktywna zabawa: Codzienna, choćby krótka, sesja zabawy jest kluczowa.
• Umiar w smakołykach: Smakołyki powinny stanowić jedynie dodatek do diety i być podawane w niewielkich ilościach.