zpolis

Cane Corso to rasa, która budzi respekt i podziw. Pochodzący z Włoch, potężny, muskularny pies z imponującą sylwetką i inteligentnym spojrzeniem ma długą i bogatą historię. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się groźny, Cane Corso to w rzeczywistości pies o ogromnym sercu, oddany rodzinie i zrównoważonym temperamencie.

Cane Corso – historia i pochodzenie

Cane Corso to potomek starożytnych rzymskich molosów, psów używanych w armii rzymskiej jako psy wojenne i myśliwskie. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego, rasa przetrwała na południu Włoch, gdzie była wykorzystywana jako wszechstronny pies farmerski. Cane Corso strzegł domów, pilnował bydła, a nawet pomagał w polowaniach na dziki. W połowie XX wieku rasa była bliska wyginięcia, ale dzięki wysiłkom włoskich entuzjastów została uratowana i odbudowana. Oficjalnie uznana przez FCI (Międzynarodową Federację Kynologiczną) w 1996 roku, Cane Corso zyskał światową popularność.

Cane Corso – charakter i usposobienie

Cane Corso to psy o silnym i zrównoważonym charakterze. Są bardzo inteligentne, pewne siebie i oddane swojej rodzinie. Ich lojalność wobec opiekuna jest bezgraniczna, co czyni je doskonałymi psami stróżującymi. Nie są z natury agresywne, ale mają silny instynkt obronny. Szybko oceniają sytuację i stają w obronie swoich bliskich, jeśli uznają to za konieczne.

Wbrew pozorom, Cane Corso to psy łagodne i czułe w stosunku do swoich domowników, w tym do dzieci. Wymagają jednak wczesnej socjalizacji i konsekwentnego szkolenia. Pies tej rasy, który od szczeniaka ma kontakt z innymi psami i ludźmi, wyrośnie na spokojnego i zrównoważonego towarzysza.

Wychowanie i pielęgnacja

Cane Corso nie jest psem dla każdego. Wymaga doświadczonego właściciela, który zapewni mu odpowiednią dawkę aktywności fizycznej i konsekwentne szkolenie. Pies tej rasy potrzebuje codziennych, długich spacerów, a także stymulacji umysłowej poprzez zabawy i treningi. Zaniedbanie w tym zakresie może prowadzić do frustracji i problemów behawioralnych.

Pielęgnacja Cane Corso jest stosunkowo prosta. Jego krótka, gęsta sierść nie wymaga częstego szczotkowania. Wystarczy raz w tygodniu, aby usunąć martwe włosy. Ważne jest jednak regularne sprawdzanie uszu i oczu, a także dbanie o higienę zębów.

Zdrowie i predyspozycje do chorób

Cane Corso to rasa ogólnie zdrowa i wytrzymała, jednak, podobnie jak wiele dużych psów, jest predysponowana do kilku schorzeń genetycznych. Jedną z najczęstszych dolegliwości jest dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, czyli wrodzona wada, która może prowadzić do bólu i problemów z poruszaniem się. Dlatego kluczowe jest, aby kupować szczenięta wyłącznie od odpowiedzialnych hodowców, którzy wykonują prześwietlenia swoich psów hodowlanych. Inne problemy zdrowotne, na które narażony jest Cane Corso, to skręt żołądka (szczególnie niebezpieczny stan w przypadku dużych ras, wymagający natychmiastowej interwencji weterynaryjnej), a także problemy z oczami, takie jak entropium i ektropium (wady powiek). Regularne wizyty u weterynarza i zbilansowana dieta mogą pomóc w zapobieganiu wielu z tych problemów.

Choroba Cushinga, znana również jako hiperadrenokortycyzm, to jedno z częstszych schorzeń endokrynologicznych u psów. Wynika z nadmiaru kortyzolu, czyli hormonu stresu, produkowanego przez nadnercza. Długotrwały, podwyższony poziom kortyzolu ma poważne konsekwencje dla zdrowia psa i może prowadzić do wielu problemów. Rozpoznanie objawów i wczesna diagnoza są kluczowe, aby zapewnić psu odpowiednie leczenie i poprawić jakość jego życia.

Jakie są przyczyny choroby Cushinga?

Choroba Cushinga może mieć kilka przyczyn, które determinują sposób leczenia:

• Przyczyna przysadkowa (najczęstsza): W ponad 80% przypadków chorobę wywołuje łagodny nowotwór przysadki mózgowej. Guz ten wydziela hormon (ACTH), który stymuluje nadnercza do produkcji nadmiernej ilości kortyzolu.
• Przyczyna nadnerczowa: W około 15-20% przypadków choroba jest spowodowana nowotworem (łagodnym lub złośliwym) na jednym lub obu nadnerczach. Guz ten produkuje kortyzol niezależnie od przysadki.
• Przyczyna jatrogenna: Ten typ choroby Cushinga jest wywołany przez podawanie psu zbyt wysokich dawek leków kortykosteroidowych przez długi czas, na przykład w leczeniu alergii czy chorób autoimmunologicznych.

Objawy: Na co zwrócić uwagę?

Objawy choroby Cushinga pojawiają się stopniowo i mogą być mylone ze zwykłymi oznakami starzenia. Z czasem stają się jednak coraz bardziej widoczne. Najbardziej charakterystyczne to:

• Wzmożone pragnienie i częste oddawanie moczu: Pies pije znacznie więcej wody niż zazwyczaj, co prowadzi do częstszego siusiania, a nawet do nietrzymania moczu.
• Wzrost apetytu: Pies staje się nienasycony i ciągle domaga się jedzenia.
• Zmiany w wyglądzie sierści i skóry: Sierść staje się cienka, matowa, a na brzuchu i bokach może pojawić się symetryczne wyłysienie. Skóra jest cieńsza i łatwiej ulega uszkodzeniom.
• Zwiększenie obwodu brzucha: Brzuch staje się opadający, wyglądający jak „beczułka”. Jest to wynik osłabienia mięśni brzucha i przerostu wątroby.
• Osłabienie mięśni: Pies staje się apatyczny, mniej chętny do zabawy, ma problemy z wchodzeniem po schodach czy skakaniem.
• Sapanie i zadyszka: Nawet przy małym wysiłku pies może sapać.

Diagnostyka choroby Cushinga rozpoczyna się od wizyty u weterynarza, który na podstawie objawów klinicznych i wstępnych badań, takich jak ogólne badanie krwi i moczu, może wysunąć podejrzenie choroby. Kluczowe jest jednak wykonanie specjalistycznych testów hormonalnych, takich jak test hamowania deksametazonem (LDDST), które pozwalają potwierdzić diagnozę. Dodatkowo, badanie USG jamy brzusznej umożliwia ocenę nadnerczy i zlokalizowanie ewentualnych guzów. Leczenie choroby jest długotrwałym procesem, zależnym od jej przyczyny. W przypadku najczęstszej postaci, a także typu nadnerczowego, stosuje się leczenie farmakologiczne, które ma za zadanie obniżyć poziom kortyzolu. Leki te są podawane zazwyczaj przez całe życie psa. Jeśli choroba jest wynikiem guza nadnercza, rozważa się leczenie chirurgiczne. Skutecznie prowadzone leczenie pozwala na kontrolowanie choroby i znacząco poprawia jakość życia psa, umożliwiając mu normalne funkcjonowanie przez wiele lat.

Choroba Cushinga: Które rasy są w grupie ryzyka?

Choroba Cushinga może wystąpić u psów każdej rasy, jednak niektóre z nich są szczególnie predysponowane. Schorzenie to najczęściej diagnozuje się u psów w średnim wieku i starszych, zazwyczaj od 6. roku życia. Najwyższe ryzyko zachorowania odnotowuje się u ras takich jak pudel, jamnik, bokser, beagle, boston terier oraz maltańczyk. Warto jednak zaznaczyć, że rasy te są narażone na postać przysadkową choroby, która występuje najczęściej. Rzadziej, ale jednak, chorobę Cushinga diagnozuje się także u golden retrieverów, labradorów czy owczarków niemieckich.

Gorączka u psa jest sygnałem, że jego organizm walczy z chorobą lub stanem zapalnym. Podobnie jak u ludzi, podwyższona temperatura ciała jest naturalną reakcją obronną układu odpornościowego. Kluczowe jest jednak, aby wiedzieć, jak ją rozpoznać, zmierzyć i jak postępować, aby nie zaszkodzić pupilowi.

Jakie są objawy gorączki?

Normalna temperatura ciała psa waha się w przedziale od 37,5°C do 39,0°C. Wartości powyżej 39,5°C uznaje się za gorączkę. Pamiętaj, że czułość dłoni na nosie psa nie jest wiarygodną metodą pomiaru! Zamiast tego, zwróć uwagę na inne, bardziej konkretne objawy:

• Apatia i osłabienie: Pies jest ospały, niechętny do zabawy, a nawet do wstawania.
• Utrata apetytu: Odmawia jedzenia, nawet ulubionych smakołyków.
• Drżenie i dreszcze: Mogą być mylone z zimnem, ale są sygnałem, że organizm walczy.
• Ciepłe uszy i pysk: Uszy psa mogą być gorące w dotyku, a jego pysk suchy i ciepły.
• Przyspieszony oddech: Pies może szybciej i płycej oddychać niż zwykle.

Jak zmierzyć temperaturę?

Najbardziej wiarygodną metodą jest pomiar termometrem doodbytniczym. Idealnie nadaje się do tego elastyczny, cyfrowy termometr weterynaryjny lub zwykły termometr z apteki.

1. Posadź psa lub poproś kogoś o pomoc w jego przytrzymaniu, aby czuł się bezpiecznie.
2. Nasmaruj końcówkę termometru wazeliną lub oliwą, aby ułatwić wprowadzenie.
3. Delikatnie unieś ogon psa i ostrożnie wsuń termometr do odbytu na głębokość około 2-3 cm.
4. Poczekaj, aż termometr wyda sygnał dźwiękowy.

Najczęstsze przyczyny gorączki

Gorączka nie jest chorobą, a jedynie jej objawem, który może mieć wiele przyczyn. Najczęściej jest sygnałem, że organizm psa walczy z infekcją, wywołaną na przykład przez wirusy (takie jak nosówka czy parwowiroza), bakterie (jak w przypadku boreliozy przenoszonej przez kleszcze) czy grzyby. Może również wskazywać na stany zapalne wewnątrz organizmu, np. w płucach, stawach czy trzustce. Inne, rzadziej spotykane przyczyny to reakcje na niektóre leki lub gorączka po urazie czy zabiegu chirurgicznym, kiedy układ odpornościowy jest aktywowany. Co ciekawe, nawet silny stres u psa może prowadzić do tymczasowego wzrostu temperatury ciała. Zawsze należy pamiętać, że podwyższona temperatura to sygnał alarmowy, który wymaga konsultacji z lekarzem weterynarii, aby zidentyfikować i usunąć jego pierwotną przyczynę.

Jak reagować?

Jeśli podejrzewasz u psa gorączkę, najważniejsze jest, aby zachować spokój i nie podawać mu leków przeznaczonych dla ludzi, takich jak ibuprofen czy paracetamol. Są one silnie toksyczne dla psów i mogą spowodować poważne uszkodzenie narządów, a nawet śmierć. Zamiast tego, zmierz temperaturę psa, najlepiej termometrem doodbytniczym. Jeśli wynik przekracza 39,5°C, koniecznie skontaktuj się z weterynarzem. Zapewnij psu spokój, ogranicz jego aktywność i zadbaj o stały dostęp do świeżej wody. Lekarz weterynarii, po zbadaniu psa, ustali pierwotną przyczynę gorączki i wdroży odpowiednie leczenie. Pamiętaj, że leczenie samej gorączki, bez zdiagnozowania i usunięcia jej źródła, jest bezskuteczne.