zpolis

Ból jest sygnałem ostrzegawczym i naturalną reakcją organizmu, jednak psy i koty, jako zwierzęta z natury maskujące swoje słabości, rzadko okazują cierpienie w sposób, który jest dla nas oczywisty. Jest to instynkt przetrwania – w naturze chore lub zranione zwierzę staje się łatwym celem dla drapieżników. Z tego powodu właściciele muszą być wyjątkowo czujni i zwracać uwagę na subtelne zmiany w zachowaniu swoich pupili.

Zmiany w Zachowaniu: Najważniejsze Wskaźniki

Najbardziej wiarygodne wskaźniki bólu u zwierząt nie są gwałtowne, lecz manifestują się jako zmiany w codziennej rutynie i temperamencie:

• Apatia i Izolacja: Zwierzę wycofuje się, spędza więcej czasu w ukryciu (szczególnie koty) i unika interakcji z domownikami lub innymi zwierzętami.
• Zmiana Aktywności: Niechęć do wchodzenia po schodach, wskakiwania na meble (co jest bardzo typowe przy bólu stawów), krótsze i wolniejsze spacery, lub odmowa zabawy.
• Zmiana Postawy: Przyjęcie nienaturalnej pozycji, np. zgarbienie, niska postawa z podwiniętym ogonem, lub tak zwana pozycja modląca (przednia część ciała nisko, a zad uniesiony), często wskazująca na ból brzucha lub trzustki.
• Pielęgnacja: Nadmierne lizanie, gryzienie lub wylizywanie konkretnego miejsca na ciele (np. obolałego stawu), lub wręcz przeciwnie – zaprzestanie dbania o higienę i zaniedbanie czystości sierści.

Wskaźniki Fizjologiczne i Dźwiękowe

Oprócz zmian behawioralnych, istnieją również wskaźniki fizyczne i dźwiękowe, które mogą świadczyć o cierpieniu:

• Reakcja na Dotyk: Agresja, warczenie, gryzienie lub nagłe wycofanie się, gdy dotykasz określonego miejsca na ciele. Pies lub kot może być wrażliwy na podnoszenie.
• Dźwięki: Choć rzadkie, piszczenie, skomlenie, miauczenie o niskim tonie, a u kotów charakterystyczne, głośne miauczenie bólowe lub intensywne mruczenie (koty mruczą również w stresie i bólu, próbując się uspokoić).
• Zmiany Życiowe: Szybszy oddech (często płytki), przyspieszone bicie serca. W przypadku silnego bólu – rozszerzone źrenice.
• Apetyt i Sen: Odmowa jedzenia lub picia. Zaburzenia snu – częste budzenie się, trudności ze znalezieniem wygodnej pozycji, lub nadmierna senność i letarg.

Działanie: Kiedy Należy Zgłosić się do Kliniki?

Jeśli zaobserwujesz u swojego pupila jakąkolwiek nagłą lub utrzymującą się zmianę w zachowaniu lub postawie sugerującą ból, nie należy czekać, ponieważ cierpienie spowalnia zdrowienie i może prowadzić do wtórnych problemów, takich jak zanik mięśni. Przygotowując się do wizyty w klinice, warto sfotografować lub nagrać nienaturalną postawę zwierzęcia (np. utykanie) oraz przygotować się do szczegółowego wywiadu z weterynarzem, opisując, kiedy objawy się pojawiły i co je nasila. Najważniejsza zasada dotyczy leczenia domowego: nigdy nie wolno podawać zwierzęciu ludzkich leków przeciwbólowych (jak ibuprofen, paracetamol czy aspiryna), gdyż są one dla psów i kotów toksyczne i mogą spowodować śmiertelne uszkodzenie narządów wewnętrznych. Tylko lekarz weterynarii może bezpiecznie i skutecznie wdrożyć terapię przeciwbólową.

Rola Monitorowania Bólu Przewlekłego i Jakość Życia

O ile ból ostry (np. po urazie) jest łatwy do zauważenia, o tyle ból przewlekły – związany z chorobami takimi jak zapalenie stawów, choroby kręgosłupa czy choroby zębów – jest często subtelny i narasta powoli. Właściciele mogą mylić jego objawy ze „starzeniem się” zwierzęcia, uznając apatię, mniejszą chęć do ruchu czy drażliwość za naturalny element wieku. Regularne oceny weterynaryjne, szczególnie u seniorów, oraz prowadzenie dziennika zmian w zachowaniu psa czy kota są kluczowe. Uśmierzanie bólu przewlekłego nie tylko eliminuje cierpienie, ale przywraca zwierzęciu chęć do życia, poprawia apetyt i zwiększa mobilność, znacząco podnosząc jego komfort i jakość ostatnich lat życia.

Cane Corso to rasa, która budzi respekt i podziw. Pochodzący z Włoch, potężny, muskularny pies z imponującą sylwetką i inteligentnym spojrzeniem ma długą i bogatą historię. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się groźny, Cane Corso to w rzeczywistości pies o ogromnym sercu, oddany rodzinie i zrównoważonym temperamencie.

Cane Corso – historia i pochodzenie

Cane Corso to potomek starożytnych rzymskich molosów, psów używanych w armii rzymskiej jako psy wojenne i myśliwskie. Po upadku Cesarstwa Rzymskiego, rasa przetrwała na południu Włoch, gdzie była wykorzystywana jako wszechstronny pies farmerski. Cane Corso strzegł domów, pilnował bydła, a nawet pomagał w polowaniach na dziki. W połowie XX wieku rasa była bliska wyginięcia, ale dzięki wysiłkom włoskich entuzjastów została uratowana i odbudowana. Oficjalnie uznana przez FCI (Międzynarodową Federację Kynologiczną) w 1996 roku, Cane Corso zyskał światową popularność.

Cane Corso – charakter i usposobienie

Cane Corso to psy o silnym i zrównoważonym charakterze. Są bardzo inteligentne, pewne siebie i oddane swojej rodzinie. Ich lojalność wobec opiekuna jest bezgraniczna, co czyni je doskonałymi psami stróżującymi. Nie są z natury agresywne, ale mają silny instynkt obronny. Szybko oceniają sytuację i stają w obronie swoich bliskich, jeśli uznają to za konieczne.

Wbrew pozorom, Cane Corso to psy łagodne i czułe w stosunku do swoich domowników, w tym do dzieci. Wymagają jednak wczesnej socjalizacji i konsekwentnego szkolenia. Pies tej rasy, który od szczeniaka ma kontakt z innymi psami i ludźmi, wyrośnie na spokojnego i zrównoważonego towarzysza.

Wychowanie i pielęgnacja

Cane Corso nie jest psem dla każdego. Wymaga doświadczonego właściciela, który zapewni mu odpowiednią dawkę aktywności fizycznej i konsekwentne szkolenie. Pies tej rasy potrzebuje codziennych, długich spacerów, a także stymulacji umysłowej poprzez zabawy i treningi. Zaniedbanie w tym zakresie może prowadzić do frustracji i problemów behawioralnych.

Pielęgnacja Cane Corso jest stosunkowo prosta. Jego krótka, gęsta sierść nie wymaga częstego szczotkowania. Wystarczy raz w tygodniu, aby usunąć martwe włosy. Ważne jest jednak regularne sprawdzanie uszu i oczu, a także dbanie o higienę zębów.

Zdrowie i predyspozycje do chorób

Cane Corso to rasa ogólnie zdrowa i wytrzymała, jednak, podobnie jak wiele dużych psów, jest predysponowana do kilku schorzeń genetycznych. Jedną z najczęstszych dolegliwości jest dysplazja stawu biodrowego i łokciowego, czyli wrodzona wada, która może prowadzić do bólu i problemów z poruszaniem się. Dlatego kluczowe jest, aby kupować szczenięta wyłącznie od odpowiedzialnych hodowców, którzy wykonują prześwietlenia swoich psów hodowlanych. Inne problemy zdrowotne, na które narażony jest Cane Corso, to skręt żołądka (szczególnie niebezpieczny stan w przypadku dużych ras, wymagający natychmiastowej interwencji weterynaryjnej), a także problemy z oczami, takie jak entropium i ektropium (wady powiek). Regularne wizyty u weterynarza i zbilansowana dieta mogą pomóc w zapobieganiu wielu z tych problemów.

Choroba Cushinga, znana również jako hiperadrenokortycyzm, to jedno z częstszych schorzeń endokrynologicznych u psów. Wynika z nadmiaru kortyzolu, czyli hormonu stresu, produkowanego przez nadnercza. Długotrwały, podwyższony poziom kortyzolu ma poważne konsekwencje dla zdrowia psa i może prowadzić do wielu problemów. Rozpoznanie objawów i wczesna diagnoza są kluczowe, aby zapewnić psu odpowiednie leczenie i poprawić jakość jego życia.

Jakie są przyczyny choroby Cushinga?

Choroba Cushinga może mieć kilka przyczyn, które determinują sposób leczenia:

• Przyczyna przysadkowa (najczęstsza): W ponad 80% przypadków chorobę wywołuje łagodny nowotwór przysadki mózgowej. Guz ten wydziela hormon (ACTH), który stymuluje nadnercza do produkcji nadmiernej ilości kortyzolu.
• Przyczyna nadnerczowa: W około 15-20% przypadków choroba jest spowodowana nowotworem (łagodnym lub złośliwym) na jednym lub obu nadnerczach. Guz ten produkuje kortyzol niezależnie od przysadki.
• Przyczyna jatrogenna: Ten typ choroby Cushinga jest wywołany przez podawanie psu zbyt wysokich dawek leków kortykosteroidowych przez długi czas, na przykład w leczeniu alergii czy chorób autoimmunologicznych.

Objawy: Na co zwrócić uwagę?

Objawy choroby Cushinga pojawiają się stopniowo i mogą być mylone ze zwykłymi oznakami starzenia. Z czasem stają się jednak coraz bardziej widoczne. Najbardziej charakterystyczne to:

• Wzmożone pragnienie i częste oddawanie moczu: Pies pije znacznie więcej wody niż zazwyczaj, co prowadzi do częstszego siusiania, a nawet do nietrzymania moczu.
• Wzrost apetytu: Pies staje się nienasycony i ciągle domaga się jedzenia.
• Zmiany w wyglądzie sierści i skóry: Sierść staje się cienka, matowa, a na brzuchu i bokach może pojawić się symetryczne wyłysienie. Skóra jest cieńsza i łatwiej ulega uszkodzeniom.
• Zwiększenie obwodu brzucha: Brzuch staje się opadający, wyglądający jak „beczułka”. Jest to wynik osłabienia mięśni brzucha i przerostu wątroby.
• Osłabienie mięśni: Pies staje się apatyczny, mniej chętny do zabawy, ma problemy z wchodzeniem po schodach czy skakaniem.
• Sapanie i zadyszka: Nawet przy małym wysiłku pies może sapać.

Diagnostyka choroby Cushinga rozpoczyna się od wizyty u weterynarza, który na podstawie objawów klinicznych i wstępnych badań, takich jak ogólne badanie krwi i moczu, może wysunąć podejrzenie choroby. Kluczowe jest jednak wykonanie specjalistycznych testów hormonalnych, takich jak test hamowania deksametazonem (LDDST), które pozwalają potwierdzić diagnozę. Dodatkowo, badanie USG jamy brzusznej umożliwia ocenę nadnerczy i zlokalizowanie ewentualnych guzów. Leczenie choroby jest długotrwałym procesem, zależnym od jej przyczyny. W przypadku najczęstszej postaci, a także typu nadnerczowego, stosuje się leczenie farmakologiczne, które ma za zadanie obniżyć poziom kortyzolu. Leki te są podawane zazwyczaj przez całe życie psa. Jeśli choroba jest wynikiem guza nadnercza, rozważa się leczenie chirurgiczne. Skutecznie prowadzone leczenie pozwala na kontrolowanie choroby i znacząco poprawia jakość życia psa, umożliwiając mu normalne funkcjonowanie przez wiele lat.

Choroba Cushinga: Które rasy są w grupie ryzyka?

Choroba Cushinga może wystąpić u psów każdej rasy, jednak niektóre z nich są szczególnie predysponowane. Schorzenie to najczęściej diagnozuje się u psów w średnim wieku i starszych, zazwyczaj od 6. roku życia. Najwyższe ryzyko zachorowania odnotowuje się u ras takich jak pudel, jamnik, bokser, beagle, boston terier oraz maltańczyk. Warto jednak zaznaczyć, że rasy te są narażone na postać przysadkową choroby, która występuje najczęściej. Rzadziej, ale jednak, chorobę Cushinga diagnozuje się także u golden retrieverów, labradorów czy owczarków niemieckich.